Rozdział 8

Z dedykacją dla fanki tego opowiadania, Karoliny, która

napisała do mnie na fb x To za odwagę, kochana :3 

Harry biegł do wyjścia. Jego celem było znalezienie radia, przez które mógłby wezwać pomoc. Gdy w końcu dotarł, rozsunął szklane drzwi. Mężczyzna zmrużył oczy; nie były one przyzwyczajone do światła. Niedaleko drzwi znajdowała się karetka. Szatyn chciał już iść, gdy przypomniał sobie o córce, której musi dostarczyć tlenu. Biegiem ruszył do jej Sali. Zakręcił wajchą i ustawił sobie alarm w zegarku co 2 minuty.
- Zaraz wracam. - 26-latek wrócił do wyjścia. Styles wskoczył i ruszył w stronę auta, co było nie lada wyzwaniem. Na dworze było koszmarnie. Poprzewracane drzewa i woda sięgająca do kolan nie ułatwiały sprawy. Mężczyzna znalazł kluczyki do karetki i wszedł do środka. Próbował też odpalić auto, jednak na marne. Złapał za Walky – Talky (czyt. Łoki Toki xD) i spróbował się skontaktować.
- Halo! Czy ktoś mnie słyszy? Halo? Ktoś mnie słyszy? – zegarek Harry’ego zaczął pikać. – No nie! – mężczyzna pobiegł do córki, a tymczasem odezwał się głos.
- Mówi dowódca Straży Przybrzeżnej, John Engel. Czy ktoś nadaje na tym kanale? Proszę się zgłosić. Jeśli mnie słyszysz i nie możesz odpowiedzieć, przełącz na kanał 12. – Styles biegł przez wodę, słuchając ostatni słów.
- Słyszę, czekaj! – krzyknął i wskoczył do auta. Złapał za CB i spróbował skontaktować się z Johnem. – Halo? Słyszycie mnie? Tu Harry Styles. Jestem w Szpitalu Świętej Marii. Mam noworodka pod respiratorem. Proszę o ratunek. Błagam, trzeba ją ewakuować!
- Osoby próbujące opuścić miasto…
- Halo? Słyszycie mnie?
- … zachować spokój i unikać brodzenia w wodzie. Wiadomość automatyczna. – dokończyła sekretarka. Rozzłoszczony Harry rzucił Walky – Talky.
- Co?! – mężczyzna uderzył we wszystko, co wpadło w jego ręce. Alarm znowu się odezwał. Szatyn biegiem ruszył do Darcy i zakręcił wajchą. Zszokowany spojrzał na monitor i powtórzył czynność znowu i znowu. Jednak czas się nie zmienił. Czas do wyczerpania baterii wynosił 1 minutę i 51 sekund.
- Było 2 minuty. – mężczyzna znowu zakręcił rączką. – Chcę dwie minuty. Błagam! – jego błagania na nic się nie zdały. – To niesprawiedliwe, przeklęta maszyno. Ciekawe, jak bardzo zalało generator. Sprawdzę. Dobrze? Głupia maszyna. – Styles ostatni raz zakręcił wajchą i łapiąc latarkę, wybiegł na korytarz. Widok wody na dole nie zdziwił szatyna. Gdy wskoczył do niej, było mu zimno od pasa w dół. Mężczyzna znalazł generator, gdy jego zegarek zaczął się świecić i pikać.
- Cholera jasna! – Harry wrócił do Darcy i naładował akumulator. – Jezu. – zielonooki położył latarkę i podszedł do maszyny.
- Dobra jedziemy. Właź tam. Raz, dwa… – szatyn złapał za generator i uniósł go. Maszyna była tak ciężka, że mężczyzna ledwo ją trzymał. – Skubany! No nie, dawaj żesz! – Harry postawił generator kawałek dalej i znów pobiegł do Darcy. – Dobra. Cholera. – Styles zakręcił rączką na której zostawił czerwony ślad. Mężczyzna spojrzał na nią, a następnie na swoją dłoń z której kapała krew. 26-latek owinął sobie ją pieluchą dziecięcą i wrócił do generatora prądu. Złapał go za uchwyty i zrzucił ze stołu.
- Nie. Boże! – wysyczał z bólu, ale twardo niósł maszynę na drugi blat. Stanął przy nim i kilka razy odetchnął. – Raz, dwa… - Harry uniósł generator, ale nie sięgnął, żeby postawić go. – Jeszcze raz. - Znowu odetchnął i zaczął odliczać. Znowu mu się nie udało. Zegarek zaczął wydawać charakterystyczny dźwięk.
-  Dalej. – jęknął. – Nie bądź pipa, dawaj. Raz, dwa, trzy. – mruknął do siebie i używając całej siły, postawił generator na stole. – W porządku. Idę! – szatyn pobiegł do córki i powtórzył dobrze znaną mu czynność. Harry wrócił na dół i próbował podłączyć maszynę. Zapomniał jednak, że wszystko jest mokre i gdy tylko podłączył generator, prąd przeszedł przez jego ciało, przez co upadł do wody. Generator się spalił, zegarek migał na niebiesko, a Harry leżał nieprzytomny. Po chwili przebudził się i biegiem ruszył do Darcy. Już w połowie drogi nie mógł iść. Kołysał się na wszystkie boki i przystawał. Respirator pikał tak głośno, że było go słychać w całym szpitalu. Wszystko zgasło. Przed samą salą Styles upadł i nie mógł się podnieść. Doczłapał się i zaczął kręcić rączką.
- Wróć, proszę. Przepraszam, że tak długo. – światło wraz z prądem zaczynały wracać. Mężczyzna położył się na szybie, patrząc na córce i niechcący rozwalając położone zdjęcie. Darcy nadal równomiernie oddychała, a Harry mógł odetchnąć z ulgą.
- Tak! Dzięki ci. Dzięki ci maszyno. – Styles całował szkło, próbując odzyskać siły.

„17 helikopterów Straży Przybrzeżnej uwija się nad miastem. Zabierają mieszkańców dosłownie z dachów domów.”

19 godzin od odcięcia prądu
9:30 am

Harry wszedł do pokoju gdzie leżała Darcy i spojrzał co ma jeszcze do jedzenia.
- Puste. – mruknął i rzucił puszką po Coca-Coli. Styles spróbował złapać zasięg w telefonie.
- Daj mi coś! – wkurzony mężczyzna usłyszał szmer z dworu. Spojrzał przez okno i o mało nie dostał zawału. W ich stronę leciał helikopter.
- Zbliża się. Leci do nas! – mężczyzna zakręcił wajchą, ustawił czas w zegarku i wyszeptał do córki Możesz na mnie liczyć.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~
Wow, już 8 ;o Nigdy tak długo nie wytrwałam z jakimś opowiadaniem xd Tym razem mam zamiar zrobić postęp i zakończyć tego bloga! Tak gnoję teraz te rozdziały, że wszyscy szału dostają XD Jeszcze jakieś 6 rozdziałów? Może mniej. Nie wiem. Wiem tylko tyle, że kocham czytać wasze komentarze <3 (Wiecie co macie robić? xd)