Rozdział 11

- Odwołaj psa. – powiedział obcy, nadal celując bronią w Harry’ego.

- Spokojnie.

- Zabierz kundla!

- Nie rusz, Sherlock. Spokojnie. Już dobrze. – pies rzucił się na obcego, ciągnąc za torbę. Styles równie pobiegł do mężczyzny i przyparł go do ściany. Jeden z pocisków przebił się przez ścianę. Nieznajomy uciekł, gdy światło zgasło. Haz szybko zakręcił rączką i pobiegł za złodziejem. Sherlock już dawno go gonił.

- Sherlock! Hej, Sherlock! – szatyn usłyszał czyjeś krzyki.

- Zostaw mnie! – Styles zobaczył na korytarzy jedną z potrzebnych mu kroplówek. Podniósł opakowanie i dostał olśnienia.

- Wyrzuć woreczek! Pies chce worek od kroplówki! – krzyknął. – Skąd on je miał? – następnie wyszeptał do siebie. Poszedł dalej, a jakieś 200 m dalej zauważył leżącą sylwetkę. Haz podbiegł do człowieka w żółtym kapoku. Gdy podniósł kaptur, jego oczom ukazała się martwa Shelly.

- Niosłaś je dla mnie. – znów powiedział do siebie. Jego ciało stopniowo przepełniała złość. – Ty bydlaku! Ona była położną! – z całej siły kopnął w obok stojącą półkę i rzucił doniczką o ścianę, krzycząc. Następnie usiadł i schował głowę między kolana, a z jego oczu wyleciało kilka słonych łez.

Środa

38 godzin bez prądu

4:24 am

- Nawet nie zastanawiam się, czemu to robię. Po prostu to robię. Nakręcam prądnicę i pilnuję dziecka. Będę kręcił, póki łapa mi nie odpadnie, albo nie umrę. – mówił Harry, do siedzącej naprzeciwko Darcy, jego żony.

- Wiem. – odpowiedziała kobieta. – Jesteś uparciuchem. Za to cię kocham.

- Nie rozumiem.

- Czego, kochanie? – jej uśmiech troszkę zmalał.

- Tego. Dlaczego tak się stało? Nie tak miało być.

- Wiem. Czasami trzeba zadowolić się tym, co się ma.

- Nie będę dobrym ojcem. Nie takim, jak mężem.

- Będziesz. Pamiętasz urodziny Louisa? – Darcy nachyliła się, a w oczach Harry’ego stopniowo narastały łzy. – Wszyscy jeszcze gadali na parkingu i wyciągali nas do baru obok, na ciąg dalszy. Ale powiedziałeś, że nie pójdziemy, bo rano muszę wstać do pracy i powinnam się wyspać.

- Byłaś na mnie zła.

- Tak. – policzki Dar były już mokre. – Ale w istocie, podobało mi się to. Przekonałam się wtedy, że będziesz świetnym ojcem. – dolna warga bruneta zaczęła niebezpiecznie drżeć, aż w końcu z jego zielonych oczu polecały łzy wielkości grochu. Na ułamek sekundy spuścił głowę, a gdy ją uniósł, uśmiechał się przez łzy.

- Ale potrzebuję ciebie. – również się pochylił. – Nie chcę tego bez ciebie. – kobieta pogłaskała go po Poliku.

- Masz mnie. Zawsze będziesz miał. – Darcy wstała i podeszła do córki. – Ona jest mną i tobą. Nie jesteś sam. Darcy. – światło zaczęło gasnąć. – Ona słucha. Rozpoznaje twój głos. – szatyn zakręcił stojakiem, który był przymocowany do prądnicy.

- Darcy… - wyszeptał, ale kobiety już nie było. – Jestem wykończony. Wykończony.

„ Bez radia nie do końca wiedzą, co się dzieje. Jeden pan dawał nam sygnały alfabetem Morse’a za pomocą latarki, próbował zwrócić naszą uwagę.

42 godziny bez prądu

7:29 am

Harry zgarnął do wiadra kilka pudełek z adrenaliną. Następnie małymi kroczkami ruszył do obok mieszczącej się łazienki. Otworzył pudełko i wbił sobie strzykawkę ze środkiem.

- Szesnaście… Siedemnaście… - ruszył do pokoju córki, obijając się po ścianach. Maszyna coraz głośniej pikała. – Idę, idę. – szatyn ledwo co zakręcił rączką.

- Niedługo będziesz oddychała samodzielnie. Już prawie. Jeszcze chwila. Lekarz mówił 48 godzin, to już niedługo. Wytrzymaj jeszcze trochę, dobrze? – Haz mówił do córki.

- A potem pójdziemy do domu. – w jego głowie rozpętała się wojna. Brunet widział po dwie rzeczy. Złapał się za sprawkę i bólu i przymknął oczy. W końcu obraz stał się wyraźny.

- O, tak. To było dobre. Zabiorę cię do domu. Powinienem był zrobić to wczoraj. – rozkojarzony szatyn wyszedł na korytarz. Gdy zniknął za ścianą z innej strony wyszło 2 mężczyzn, nie chcąc nikomu nieść pomocy.

~.~.~.~.~.~.~

Nie chcę nic mówić, ale… to ostatni rozdział. Teraz tylko epilog i koniec. Nadal w to nie wierzę :cc + PRZEZ PRZYPADEK USUNĘŁAM ROZDZIAŁ XDD BYŁOBY MIŁO GDYBYŚCIE ZNOWU GO SKOMENTOWALI XD