Epilog

- Nic tu nie znajdziemy. – powiedział pierwszy złodziej.

- Nie wiesz tego. – odpowiedział drugi.

- Rozejrzyj się.

- Wiem.

- Lenny mówił, że siedzi tu jeden strażnik. – powiedział mężczyzna w pomarańczowych spodniach. Harry siedział w łazience z pudełkiem adrenaliny.

- Dziabnę jeszcze jedną. – szepnął do siebie. Odkręcił wodę i pomoczył rękę. W tym czasie obcy wyszli na korytarz, słysząc szum wody.

- Halo? – krzyknął jeden. Styles usłyszał czyjś głos.

- Halo? – brunet wyjrzał na korytarz.

- Co robisz? – ten głos znów się odezwał.

- Jeśli tu jest, to się go kropnie i po sprawie.

- Ledwie gliny wsiąkły, już byś wszystkich zabijał. – Harry przestał przysłuchiwać się rozmowie.

- No, a jak? – mruknął złodziej.

- Kurde blaszka! – 2 mężczyzna, murzyn znalazł aptekę.

- Co?

- Durnie zostawili otwartą aptekę. – mężczyzna w pomarańczowym pobiegł do lekarstw.

- Zaćpam na maksiora. – Haz przebieg przez inny korytarz, patrząc zza ściany.

- Tłuku, wiesz, co jest lepsze od brania? – zapytał murzyn, patrząc na swojego nienormalnego przyjaciela. – Sprzedawanie.

- Chyba w życiu nie brałeś.

- Zgarnij hydrocodon z górnej półki. – murzyn, Jase usłyszał kroki. Złapał za broń i odwrócił się do tyłu. Jego kumpel, Lobo zabierał leki i po drodze wciągał prochy.

- Słyszałeś? Lobo, zaczekaj. – powiedział ciemnoskóry widząc światło z pokoju Darcy. Lobo wybiegł nie wiedząc Jase’a. Harry skradał się do niego pomału od tyłu.

- Ja pierdziu! Dzidziuś. – powiedział Jase do siebie. Widok dziecka całkowicie go zaszokował. Styles wbił Lobo strzykawki. Ciało mężczyzny zesztywniało. Brunet wyrwał mu strzelbę i poszedł do murzyna.

- Hej, yo, Lobo, to dzidz… - nie dokończył. Wyszedł na korytarz, a przed jego oczami pojawiła się lufa. Harry pokiwał głową. Jase spojrzał za niego i zobaczył swojego konającego kumpla, który jeszcze lekko się trząsł. Gdy ciemnoskóry chciał coś powiedzieć, 26-latek strzelił, a ten osunął się na ziemię. Światło znów zaczęło gasnąć, gdy Haz wbiegł do pokoju. Zakręcił rączką i podszedł do Darcy.

- Już dobrze, córeczko. Już dobrze, dziecinko. Tatuś tu jest. Tata cię obroni.

46 godzin bez prądu

12:29 pm

Harry owinął swoje dłonie i palce, taśmą. Ociężale zakręcił wajchą kilka razy. Za 6 zakręceniem, rączka się wyrwała, a młody ojciec upadł na ziemię. Podniósł się i próbował przymocować urwaną rzecz, jednak na marne.

- Dupa! – światło stopniowo gasło. Mężczyzna na czworaka podszedł do respiratora i przytrzymując się go, stanął na równych nogach. Otworzył szybkę, zwalając wszystką biżuterię i zdjęcia. Haz spojrzał na nieoddychającą córkę. Wyjął z jej ust rurkę i nabierając powietrza przyłożył swoje rozgrzane usta do jej malutkich, zimnych warg. Powtórzył czynność jeszcze raz. Światło na dworze stało się silniejsze. Harry pomału wyszedł na korytarz.

- Tutaj! – obraz zaczął mu się zamazywać, aż w końcu upadł na ziemię, tracąc przytomność. Sherlock podszedł do niego i zaczął lizać jego twarz. Szatyn przez lekko uchylone wargi widział uszy psa. Zwierze zaczęło szczekać. Dwójka ludzi pochyliła się nad nim.

- Słyszy mnie pan? – zapytał jeden z nich. Gdy nie odpowiedział, zaświecili mu latarką w oczy.

- Raz, dwa…- podnieśli go i położyli na noszach. – Jedziemy.

- Dar… - wyszeptał Styles ledwo słyszalnie. – Dar…

- Niech pan oszczędza siły.

- Darcy. Dar… - powiedział troszeczkę głośniej.

- Hej. Mądrego ma pan psa.

- Dar… - po jego czole spływał pot. Nie mógł się wysilić na głośniejszy ton. – Moje dziecko… Moje dziecko…

- Co?

- Słyszałeś?

- Co?

- Dziecko płacze.

- To dziecko?

- Zdecydowanie. – ratownik mówił jak najęty. Brunet pokiwał głową na znak potwierdzenia ich słów.

- O, kurczę! Faktycznie! Boże. To pańskie? – zapytał mężczyzna podając zapłakanemu Stylesowi, Darcy.

- Tak. – wyszeptał płaczliwym tonem. Mała, płacząca dziewczynka wtuliła się w 26-latka, a ten zaczął szlochać. Szatyn przypomniał sobie swoje poprzednie słowa. Nie znam cię.

- Znam cię, maleńka. Znam cię. – powiedział Harry płacząc i przytulając Darcy. Teraz, gdy wszystko mogli być szczęśliwą rodziną. Na zawsze.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

O MÓJ BOŻE. TO KONIEC. NIE WIERZE. RYCZE JAK OPĘTANA. TO BYŁO NAJPIĘKNIEJSZE OPOWIADANIE, JAKIE W ŻYCIU NAPISAŁAM. KOCHAM WAS.

Straaaasznie się cieszę, że pisałam to opowiadanie :’) Było według mnie bardzo piękne i prawdziwe. Zapewne większość z was mówi „CO?! TO JUŻ KONIEC?! JA DOPIERO ZACZYNAŁAM/EM SIĘ ROZKRĘCAĆ!”. Przepraszam <3 Już za wami tęsknie :’c Nigdy was nie zapomnę, skarbeńki. Żegnajcie ;c + CLAIRE MA ZA 4 DNI URODZINY, ALE SKŁADAM JUŻ ŻYCZENIA XD WSZYSTKIEGO NAJ SKARBEŃKU <3 XD 

JEŚLI CZYTAŁEŚ TO OPOWIADANIE

POZOSTAW PO SOBIE ŚLAD

W FORMIE KOMENTARZA

KOCHAM CIĘ <3