Rozdział 10

CLAIRE PIZDO JEDNA TO DLA CIEBIE <3

ZA TO, ŻE JESTEŚ ZE MNĄ OD POCZĄTKU I WGL KC <3

„ – Kochanie, pośpiesz się. – mruknął Harry, do Darcy, która ubierała się już według niego kilka godzin.

- Kolczyk się uparł. – odpowiedziała mu żona, zza drzwi. Harry wsadził ręce do kieszeni.

- Spóźnimy się. – spojrzał na zegarek i zaczął chodzić po pokoju.

- Jak wyglądam? – zapytała Dar, wychodząc z łazienki. Jej włosy układały się w fale, a czerwona sukienka ukazywała każde krągłości kobiety.

- Kurcze blade! – mężczyzna podszedł do niej.

- Co? – para zaczęła się całować. Darcy nadal nie wiedziała, jak wygląda, co ją lekko irytowało. – Nie mamy na to czasu. – Dar próbowała go odepchnąć, jednak na marne.

- Nie mamy?

- Przez ciebie się spóźnimy! Rozmażesz mi makijaż. – Harry odpiął swój zegarek i zrzucił go na ziemię. Złapał Darcy w tali i śmiejąc się, upadli na łóżku, całując się.

***

- Rezerwacja przepadła.

- E, tam.

- Powinnam odebrać. Możesz..? – kobieta próbowała sięgnąć swoją sukienkę. Harry pociągnął ją za nogę, tak, że z powrotem wróciła na swoje miejsce, pięknie się uśmiechając.”

***

- To nie był małżeński seks. – powiedziała Darcy.

- No, ubierajmy się, bo zaraz wpadnie moja żona. – Harry zaczął się śmiać, a Dar uderzyła go w ramię.”

Harry był oparty o szybę respiratora, obserwując swoją córkę.

- Wtedy się poczęłaś. – Haz uśmiechnął się do swojej córeczki.

30 godzin bez prądu

6:18 pm

Szatyn usiadł wygodnie na fotelu i spojrzał na Sherlocka. Jego prawa ręka była cała obolała.

- Wracamy do kieratu. – ledwo co zakręcił rączką od maszyny. – Widzisz, mówiłem, że to ekscytujące. Pies zaczął cichutko skamlać i niespokojnie spoglądać na drzwi.

- Czego znowu? – Haz spojrzał na kroplówkę, której znowu nie było. - Dobra maszyno. – szatyn wstał i zmienił woreczek. Zdjął pusty i chciał złapać za kolejny, gdy zobaczył ich liczbę.

- Ostatni? – wyszeptał do siebie. – Ostatni. – szatyn próbował otworzyć kroplówkę, ale z jego dużymi palcami, troszkę mu się to nie udawało.

- Trzymasz się, Dar? – Styles wreszcie ją otworzył i odwiesił na swoje miejsce. – Wygląda dobrze. No, dobra. To dla ciebie. – Harry wziął pusty woreczek i obrócił nim w powietrzu. Pies spojrzał na niego. – Aportujesz? Umiesz? Tak? Aport. – mężczyzna rzucił woreczkiem na korytarz, a pies za nim ruszył.

- Pokaż, co masz. – szatyn chciał zabrać rzecz, ale pies był nieugięty. – Puść. Nie przeciągaj. Teraz rzucę dalej. Przez cały korytarz. Lecisz. Tak, koleżko. Aportuj. Do samego końca korytarza. – mężczyzna rzucił woreczek, a zwierzę pobiegło.

- Dobra, Dar. – Styles wziął znaleziony sznurek z kroplówek. – Zobaczmy, jaki z taty majsterklepka. – mężczyzna usiadł na małej kanapie i przysunął do siebie agregat.

- Powinno działać. – Harry przywiązał swoją nogę do rączki maszyny, tak, że teraz mógł naładowywać baterie poprzez zakręcenie nogą. – Zobaczmy. Naciągnę mocno. – owczarek przybiegł z woreczkiem.

- Dziękuję. Moje, dawaj. Teraz jestem zajęty. Posiedź i popatrz. – szatyn zakręcił nogą.

- Co ja tu jeszcze robię? – mruknął do siebie. Pies wybiegł z pokoju. – Gdzie go poniosło? Geniuszu, tu mam woreczek. – Haz pomachał nim. Cały czas kręcił rączką. Nagle usłyszał jakby ktoś strzeli pistoletem. Odplątał nogę i zerwał się z miejsca.

- Sherlock? Sherlock! – do pokoju wszedł mężczyzna ubrany w mundur z latarką w dłoni.

- Dzięki ci, Boże. – Harry odetchnął z ulgą. – Jak dobrze, że jesteście.

- Co tutaj robisz? – zapytał nieznajomy.

- Staram się utrzymać moje dziecko przy życiu.

- Siedzisz tu odkąd odcięli zasilanie?

- Nie mogę odejść. – mężczyzna wszedł dalej i rozejrzał się po wnętrzu. – Muszę podtrzymywać aparaturę. Utknąłem bez elektroniczności. – w jego oczach zebrały się łzy.

- Widzę, że już zebrałeś fanty. – obcy podszedł do jedzenia.

- Co się tam dzieje? Kiedy dadzą prąd?

- Nie ma w całym mieście. Zerwało przewody nad Siedemnastą. Będą musieli instalować od nowa.

- A ratownicy? Co z… Czerwonym Krzyżem i Centrum Zarządzania Kryzysowego? – nieznajomy wzruszył ramionami. – Skąd pan jest?

- Znikąd. Masz coś do jedzenia? – obcy zgarnął pozostałe wędliny do swojej torby.

- Co? – zszokowany Harry spojrzał na niego, jak na kosmitę.

- Zabieram to. Resztę zatrzymaj.

- Nie rób mi tego. Zobacz, w jakim jestem położeniu. Widzisz to dziecko? Nie zabieraj mi chociaż jedzenia. Potrzebuję pomocy. – jego oczy pozostały zaszklone.

- Nie mój problem.

- Sprowadź pomoc.

- Nikt ci tu nie pomoże. Pozwoliłem ci zatrzymać Colę.

- Błagam, potrzebuję ratunku. Weź mój zegarek. Proszę. – podał mu rzecz i wyjął portfel. – Dam ci pieniądze. Weź

- Na co mi zegarek?

- Jestem w rozpaczy. Nie mam nic więcej. Błagam cię. Zważ, w jakim jestem położeniu. Idź i powiedz o mnie komuś. Powiedz, co tu się dzieje. To nic nie kosztuje.

- Tamci ludzie… lepiej, by o tobie nie wiedzieli. Są gorsi ode mnie. Obrabowali wszystkie apteki. Co chwila słychać strzały. Siedź tu jak mysz pod miotłą.

- Nie wiadomo, co inni będą chcieli! – złapał go za ramię. Obcy się wyrwał i wymierzył w niego bronią.

- Zakatrupię cię, człowieku! – krzyknął mężczyzna. W drzwiach pojawił się Sherlock, groźnie warcząc na niego. Pies był ostatnią nadzieją.

~.~.~.~.~.~.~

Woooooow, mamy 10! Nie wierzę, że to już tyle xd Cholernie dziękuję tym co są ze mną od początku, środka, czy nawet od teraz! Kocham was <3 I wgl tak Harruś sobie myśli, że tu pomoc, a tu bum! Jakiś chujek :c Do następnego! <3
+ Pod ostatnim rozdziałem były tylko 3 komentarze :c Co się z wami dzieje? :'c
++ Jestem zdrowa! Rak na szczęście okazał się fałszywym alarmem!
+++ Liczę na przynajmniej 7 komentarzy!